Φύσηξε αγέρας τα πανιά

μα το σκαρί δεμένο,

κάποιοι να λύσουν τα σχοινιά

βίρα τις άγκυρες ξανά.

Γλυκό τραγούδι η θάλασσα,

το κύμα νανουρίζει,

χαϊδεύει το σκαρί ξανά,

νέο ταξίδι αρχίζει.

Βάζει την πλώρη για νοτιά

και η θάλασσα αφρίζει,

μα τα λιμάνια τα γνωστά

αγνώριστα έχουν γίνει.

Και το σκαρί αρχίζει

βαριά να ανασαίνει,

τρίζουν τα γέρικα καρφιά

το κύμα γαληνεύει.

Για να το βρει ο θάνατος

καμαρωτά πηγαίνει

κι’ο φάρος από μακρυά

του γνέφει πως κοντεύει.

Έβγαλε φτερά η καρδιά μου

να πετάξει μακριά.

Σε θάλασσες,βουνά να ζήσει

να’χει φίλους τα πουλιά.

Μάνα της μια γερακίνα

και πατέρα τα στοιχειά,

τους καϊμούς πίσω ν’αφήσει

και ανάμνηση καμμιά.

Άνεμος να φτερουγίζει

στα πελάγη τα βαθιά,

γαλανό να πλημμυρίζει

να ξεπλένει την καρδιά.

Μια φωτιά σε μια ευχή,

ένα καντήλι  άσβηστο…

κάπου βυζαίνει μια ψυχή

να καταλάβει τ’άδικο.

Ήλιος κρυμμένος,

θεός σκυμμένος…

ο πόνος δίχως όνομα

στην προσμονή του τάφου.

Σε πόθους μόνιμους

κροτάλισμα θανάτου…

μάτια κλεισμένα κι’ο θεός

που ανέχτηκε τους σκάρτους…

Θύματα δίχως όνομα,

ποιος άλλωστε λογιάζει;

με αίμα ξεπλαίνει η οργή

του δαίμονα το χάδι.

Θαρρώ πως άκουσα

τα σύννεφα να τραγουδάνε,

θαρρώ πως είδα

τις θάλασσες να τα χαϊδεύουν,

βιολιά τα χέρια των θεών,

νεράϊδες να χωρεύουν.

Θαρρώ πως είδα να κλαίει το φεγγάρι…

κι’ασημόφεγγες γοργόνες

να πίνουνε το δάκρυ.

Τ’αγέρι να γνέφει

ζηλευτά τα άγνωστα τα μέρη.

Θαρρώ πως άκουσα και την φώνη του γλάρου

να καλεί το λατρευτό του ταίρι.

Φωνάζεις πάλι στο σκοτάδι,

ν’ακούσει τ’άδειο το κορμί,

κλωνάρια που’χασαν τα άνθη

κλάμα που ψάχνει μια ψυχή.

Ανήσυχα γλιστράει η νύχτα,

νερό ζητάει μια πηγή,

χέρια ζητάνε τον θεό τους,

σκουλίκια γέμισε η γη.

Σβήνει στα χείλη η πνοή σου,

η μοίρα κλαίει ορφανή

και ο θεός ζητάει τον θεό του…

κί η νύχτα ψάχνει να κρυφτεί.

Σημάδι έμεινε στη λάσπη

το πέρασμα από τη γη,

βήματα ακούγονται ακόμα…

όλα σε δανεική στιγμή.

Φίλε μου πόντικα,

μην μου φας το ψωμί σήμερα

όσο θα λείπω.

Γιατί ξέρω ότι θα έχω μεγάλη πείνα

όταν γυρίσω.

Φίλε μου πόντικα

και τα καλά μου ρούχα…

μην τα μασουλήσεις,

για δεν έχω άλλα κι’είναι δανεικά.

Σαν ψάξω για δουλειά

πρέπει να τα’χω καλά

για να τα φορέσω.

Φίλε μου πόντικα,

άμα όμως πεινάσεις πάρα πολύ,

τότε σ’αφήνω να δαγκάσεις λίγο…

αλλά τον νου σου!

μην παρασυρθείς…

πρέπει και’γω να φάω…

Και που’σαι πόντικα,

άμα θες λίγο από τα ρούχα μου

να μασουλήσεις,

μασούλα από τα μέσα…

ώστε να μην φαίνεται

σαν χρειαστεί να τα φορέσω.

Αυτά που λες πόντικα

και σε παρακαλώ μην φύγεις…

γιατί μετά θα μείνω μόνος

και δεν θα’χω να μοιράσω τίποτα.

Την θλίψη που μου άφησες

θα πάρω να με φέρει,

εκεί που ενώνουν

ο ουρανος και η γη…

Εκεί που βγάζουν

φτερά οι αγγέλοι…

Σε ποιό γαλάζιο κάθεσαι;

που βρήκες την αλήθεια

και βγαίνουνε τα όνειρα

και χάνεται η νύχτα;

Στείλε ένα δάκρυ τ’ουρανού

σημάδι να το βάλω.

Να’βρω τον δρόμο που’ρχεται,

να μπω μεσ’το γαλάζιο.

Ένας μούτσος μ’ένα μπόϊ,

σαν του ναυτικού το σάκο,

κίνησε να βρει καράβι

για να ρίξει κάνα μπάρκο.

Πέρα δώθε στο λιμάνι,

δεν του’βρίσκανε καράβι

κι’είχε αρχίσει την ψυχή του

να την τρώει το μαράζι.

Μόνος τώρα στο λιμάνι,

εμετρούσε τα καράβια

που σαλπάραν κάθε μέρα

για τα άγνωστα λιμάνια.

Κι’όπως πέρναγε η ώρα

και μετρούσε τα καράβια,

του’ρθε μόνη της η λύση

το ζεϊμπέκικο ν’αρχίσει.

Κι’έριξε τις ζεμπεκιές του,

ζάλισε και το λιμάνι

κι’όλα τα καράβια τώρα

τον ζητάνε να μπαρκάρει.

Στο’να χέρι ο αετός

και στ’άλλο περιστέρι.

Πέπλο θανάτου ο ουρανός

που έφερε τ’αγέρι.

Ειρήνη κόκκινη κυλά

στου βιασμού το αίμα…

κόρη ορφανή η λευτεριά

λαχτάρα των λαών αιώνια.

Τσαλακωμένα ιδανικά

χώρις το φώς του ήλιου,

το κύμα σπάζει τα φτερά

κι’οι κλέφτες στιβάζουν τα λαφύρια.

Μπροστά στον θάνατο,το όνομα σου

και τα μπουμπούκια δέσανε ξανά.

Αυτά τα σκοτεινά τα μονοπάτια

που χάσαμε τη λευτεριά.

Είχες σκεφτεί

το αδοκίμαστο

για να με δοκιμάσεις…

Κι’όσο κι’αν βγαίναν οι κραυγές

κι’όσο κι’ αν κλαίγαν οι ψυχές…

εσύ είχες προσπεράσει.