ΣΤΕΡΝΕ ΜΟΥ ΝΙΕ

Το αίμα σου πάνω στην άμμο

σημάδια της ψυχής…

κόκκοι θολοί στην κόκκινη την κόλλα,

που τα ενώνει για μια ζωή.

Στην αρχοντιά σου νιέ

τίποτα δεν ανήκει.

Μόνο λίγα ψίχουλα άμμου

μεσ’τα μάτια σου,για

να μην δεις την νίκη.

Και τραγουδάς στερνέ μου νιέ…

ναι,τραγουδάς τα στερνά

που λιάζονται κάτω άπο σύννεφα σκοτεινά…

στην υγρή αυλή του κόσμου.

Τόσο νιός και μυρίζεις κιόλας ουρανό…

τόσο νιός και το κορμί σου θυμίζει σταυρό…

Σου’χα πει,καλώς ήρθες στον κόσμο μου

και τώρα, όλα κοφτερό μαχαίρι.

Κι’είναι και’κείνο το νανούρισμα

Που τρέχει ακόμα να σε βρει…

Μα οι φτερούγες του τσακίσανε…

και στέκει μόνο του και καρτερεί.

Continue Reading

ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Θαρρώ πως άκουσα

τα σύννεφα να τραγουδάνε.

Θαρρώ πως είδα τις

θάλασσες να τα χαϊδεύουν.

Βιολιά τα χέρια των θεών,

νεράϊδες να χορεύουν.

Θαρρώ πως είδα να κλάιει το φεγγάρι

κι’ασημόφεγγες γοργόνες

να πίνουνε το δάκρυ.

Τα’αγέρι να γνέφει ζηλευτά,

τα άγνωστα τα μέρη.

Θαρρώ πως άκουσα και τη φωνή του γλάρου

να καλεί το λατρευτό του ταίρι.

Continue Reading

ΒΑΡΕΘΗΚΑ

Βαρέθηκα να κόβω

από το δέντρο που άφησαν

οι γεννιές για βιός μου,

να τσαλαπατώ τα όνειρα

των διπλανών μου.

Βαρέθηκα το άρωμα

της δυστυχίας που καλύπτει

ακόμα κι’αυτό της άνοιξης.

Βαρέθηκα να ανηφορίζω

κατηφόρες,

ποιος μου διάλεξε

ανάποδα να πάω,

κι αυτές οι λακούβες,

λες και με γνωρίζουνε

κι’όλο με χαιρετάνε.

Continue Reading

ΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ

Πως φοβάμαι

τούτη δω τη νύχτα,

δεν τελειώνει πουθενά.

Σκιάχτρα γέμισαν οι δρόμοι

και πουλιά νεκρά.

Μίλα μου λίγο πάλι

για τα ωράια δειλινά,

τότε που μύριζε η ελπίδα

που ζούσαν τα πουλιά.

Μίλα μου για τα βραδάκια

στην φτωχή τη γειτονιά,

μίλα μου για την αγάπη,

για τ’αστέρια τα χρυσά.

Μίλα μου για τ’ακρογυάλια,

για του φεγγαριού το φως,

τ’ασημένια καλοκαίρια,

για του έρωτα τον ερχομό.

Πως την φοβάμαι

τούτη δω τη νύχτα,

μίλα μου για τα παλιά,

τα νησιά τα πελαγίσια,

τα καράβια στ’ανοιχτά.

Continue Reading

ΤΟ ΝΗΣΙ

Ψάχνω μες’την καταιγίδα,

το καράβι μου γυρτό,

πλώρη πρύμνη είναι πνιγμένες.

Δεν αργώ για τον βυθό.

Σαν γοργόνα τ’Αλεξάνδρου

είναι αυτή μες’τον αφρό.

Άδικα προσεύχεσαι κυρά μου

δεν αργώ για τον βυθό.

Τρίζουν όλα μεσ’την νύχτα,

στου βοριά την προσταγή,

στεριανοί μου αγαπημένοι,

κλαιν φεγγάρια,κλαιν κι’οι γιοί.

Σβήσαν όλα τα λιχνάρια,

η αλμύρα με καλεί,

θάλασσα μου αγαπημένη

χάρισμα σου η στιγμή.

Τρεμοσβήνουνε τα’αστέρια

κι’η γοργόνα προσπαθεί,

όμως μου’γραψε η μοίρα…

το νησί δεν θα το δεις.

Continue Reading

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Απόψε θέλει το τραγούδι

να του γεννήσουμε γιορτή,

στ’άρωμα των αστεριών

να του μεθύσουμε την γη.

Απόψε θέλει το τραγούδι

να πιεί,να ερωτευτεί,

μεσ’το φως του φεγγαριού

σε θάλασσες να βγει.

Να μεθύσουν και τ’αστέρια

να κατεβούν μαζί,

πιαστείται απ’τα χέρια

γιορτάστε την ζωή.

Απόψε θέλει το τραγούδι

στο σώμα μας να μπει,

να πιεί και να χορέψει

να βρει να ερωτευτεί.

Continue Reading

ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ

Στο προσκλητήριο απόψε

κάποιος θα είναι απών.

Στην πρωϊνή την αύρα

θα δείτε τον σταυρό.

Ένα κερί χωρίς την φλόγα

στο υγρό άρωμα της αυγής,

ο αγέρας της νυχτιάς μαζί την πήρε

να την μοιράσει προσευχή.

Όποιος περάσει και πατήσει

και το σημάδι του αφήσει

στο χώμα αυτό το ιερό,

να προσκυνήσει στο σταυρό.

Στο προσκλητήριο απόψε

κάποιος θα είναι απών.

Continue Reading

ΣΗΜΕΡΑ ΚΛΑΙΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ

Σήμερα κλαίν οι ουρανοί

το δόλιο παλικάρι

κι’ένα φεγγάρι του’στειλαν

να το’χει προσκεφάλι.

Σκίστε βουνά κατάμορφα,

θάλασσες ραγίστε,

πάνω σ’αυτή τη γη

το κρίμα για να δείτε.

Κλαίν απόψε οι ουρανοί,

θεοί μου κατεβείτε,

το άδικο που κάνατε

θα κλάψτε αν το δείτε.

Και’σεις αετοί μου λεύτεροι

που στους αγέρες ζείτε,

αν συναντήσετε την ψυχή

μας λείπει να της πείτε.

Continue Reading

ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

Μέσα στο θλιμμένο βήμα

την ψυχή κλωτσοβολάς

κει που πλέξαν την ζωή σου

στην οδό της συμφοράς.

Σου τα τέλειωσαν τα χρόνια

πριν αρχίσεις να μετράς,

μεσ’την άσφαλτο γυρίζεις

και στον κόσμο σου βουτάς.

Απόψε μην ανάψετε τα φώτα,

το φεγγάρι του αρκεί,

Θέλει να κοιτά τ’αστέρια

μεσ’τα όνειρα να μπει

και μαζί να περπατήσει

μ’αυτούς που έχτισαν τη γη.

Κι άκουσε το τραίνο

να σφυρίζει τρεις φορές.

Μετά σιωπή.

Τώρα ας κοιτάξουμε στ’αστέρια

ίσως να’χει κάτι να μας πει.

Continue Reading

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε,

πήγαινα στη λίμνη,

θυμάμαι,

πως με κράταγε στην αγκαλιά της

και τα δένδρα γύρω γύρω

σαν ομπρέλα,

ίσκιο μου κρατούσαν.

Και αυτές οι πάπιες,οι παπιούλες

δεν τρόμαζαν καθόλου,

τις είχες ειδοποιήσει ότι ήμουνα

και εγώ παιδί σου.

Τι όμορφα καλοκαίρια

στα γκριζοπράσινα νερά σου…

και τα ψάρια,

ω,εκείνα τα ψάρια,θυμάμαι

παίζαμε κυνηγητό γύρω-γύρω

στα νερά σου.

Και μαζεύονταν και ελάφια,ναι

και ζαρκάδια.

Μας κοιτούσαν

και μετά κρυβόντουσαν και αυτά.

Έτσι μας έπερνε το βραδάκι,

λες και το φεγγαράκι βιαζότανε

κι’αυτό να’ρθει.

Κι έμπαινε κι’αυτό μεσ’το νερό,

ναι το θυμάμαι,

και κάπου κάπου κρυβόταν,

έβαζε σύννεφα μπροστά του

και το’χανα.

Τι όμορφα.

Όμως σε πρόδωσα.

Ναι σε πρόδωσα.

Έτρεξα σε άλλη αγκαλιά.

Ίσως γιατί νόμιζα πως θα σε έχω για

πάντα εκεί.

Τώρα όμως αυτή η αγκαλιά

με πρόδωσε.

Είχε κι’αυτή φεγγάρια,ζαρκάδια,ψάρια,

ήταν κι’αυτή τόσο γλυκιά.

Με ξεγέλασε.

Και έτσι,

μόλις τώρα κατάλαβα

πως ένιωσες όταν σε πρόδωσα…

Θέλω να κλάψω τόσο,

ώστε από τα δάκρυα μου

να φτιάξω μια λίμνη.Ναι

θα σε ξαναφτιάξω από τα δάκρυα μου

και σου δίνω όρκο.

Ναι σου δίνω όρκο.

Τον όρκο του μετανιωμένου προδότη

πως θα’μαστε για πάντα μαζί.

Ναι για πάντα μαζί.

Continue Reading