Στο προσκλητήριο απόψε

κάποιος θα είναι απών.

Στην πρωϊνή την αύρα

θα δείτε τον σταυρό.

Ένα κερί χωρίς την φλόγα

στο υγρό άρωμα της αυγής,

ο αγέρας της νυχτιάς μαζί την πήρε

να την μοιράσει προσευχή.

Όποιος περάσει και πατήσει

και το σημάδι του αφήσει

στο χώμα αυτό το ιερό,

να προσκυνήσει στο σταυρό.

Στο προσκλητήριο απόψε

κάποιος θα είναι απών.

Σήμερα κλαίν οι ουρανοί

το δόλιο παλικάρι

κι’ένα φεγγάρι του’στειλαν

να το’χει προσκεφάλι.

Σκίστε βουνά κατάμορφα,

θάλασσες ραγίστε,

πάνω σ’αυτή τη γη

το κρίμα για να δείτε.

Κλαίν απόψε οι ουρανοί,

θεοί μου κατεβείτε,

το άδικο που κάνατε

θα κλάψτε αν το δείτε.

Και’σεις αετοί μου λεύτεροι

που στους αγέρες ζείτε,

αν συναντήσετε την ψυχή

μας λείπει να της πείτε.

Μέσα στο θλιμμένο βήμα

την ψυχή κλωτσοβολάς

κει που πλέξαν την ζωή σου

στην οδό της συμφοράς.

Σου τα τέλειωσαν τα χρόνια

πριν αρχίσεις να μετράς,

μεσ’την άσφαλτο γυρίζεις

και στον κόσμο σου βουτάς.

Απόψε μην ανάψετε τα φώτα,

το φεγγάρι του αρκεί,

Θέλει να κοιτά τ’αστέρια

μεσ’τα όνειρα να μπει

και μαζί να περπατήσει

μ’αυτούς που έχτισαν τη γη.

Κι άκουσε το τραίνο

να σφυρίζει τρεις φορές.

Μετά σιωπή.

Τώρα ας κοιτάξουμε στ’αστέρια

ίσως να’χει κάτι να μας πει.

Κάποτε,

πήγαινα στη λίμνη,

θυμάμαι,

πως με κράταγε στην αγκαλιά της

και τα δένδρα γύρω γύρω

σαν ομπρέλα,

ίσκιο μου κρατούσαν.

Και αυτές οι πάπιες,οι παπιούλες

δεν τρόμαζαν καθόλου,

τις είχες ειδοποιήσει ότι ήμουνα

και εγώ παιδί σου.

Τι όμορφα καλοκαίρια

στα γκριζοπράσινα νερά σου…

και τα ψάρια,

ω,εκείνα τα ψάρια,θυμάμαι

παίζαμε κυνηγητό γύρω-γύρω

στα νερά σου.

Και μαζεύονταν και ελάφια,ναι

και ζαρκάδια.

Μας κοιτούσαν

και μετά κρυβόντουσαν και αυτά.

Έτσι μας έπερνε το βραδάκι,

λες και το φεγγαράκι βιαζότανε

κι’αυτό να’ρθει.

Κι έμπαινε κι’αυτό μεσ’το νερό,

ναι το θυμάμαι,

και κάπου κάπου κρυβόταν,

έβαζε σύννεφα μπροστά του

και το’χανα.

Τι όμορφα.

Όμως σε πρόδωσα.

Ναι σε πρόδωσα.

Έτρεξα σε άλλη αγκαλιά.

Ίσως γιατί νόμιζα πως θα σε έχω για

πάντα εκεί.

Τώρα όμως αυτή η αγκαλιά

με πρόδωσε.

Είχε κι’αυτή φεγγάρια,ζαρκάδια,ψάρια,

ήταν κι’αυτή τόσο γλυκιά.

Με ξεγέλασε.

Και έτσι,

μόλις τώρα κατάλαβα

πως ένιωσες όταν σε πρόδωσα…

Θέλω να κλάψω τόσο,

ώστε από τα δάκρυα μου

να φτιάξω μια λίμνη.Ναι

θα σε ξαναφτιάξω από τα δάκρυα μου

και σου δίνω όρκο.

Ναι σου δίνω όρκο.

Τον όρκο του μετανιωμένου προδότη

πως θα’μαστε για πάντα μαζί.

Ναι για πάντα μαζί.

Φύσηξε αγέρας τα πανιά

μα το σκαρί δεμένο,

κάποιοι να λύσουν τα σχοινιά

βίρα τις άγκυρες ξανά.

Γλυκό τραγούδι η θάλασσα,

το κύμα νανουρίζει,

χαϊδεύει το σκαρί ξανά,

νέο ταξίδι αρχίζει.

Βάζει την πλώρη για νοτιά

και η θάλασσα αφρίζει,

μα τα λιμάνια τα γνωστά

αγνώριστα έχουν γίνει.

Και το σκαρί αρχίζει

βαριά να ανασαίνει,

τρίζουν τα γέρικα καρφιά

το κύμα γαληνεύει.

Για να το βρει ο θάνατος

καμαρωτά πηγαίνει

κι’ο φάρος από μακρυά

του γνέφει πως κοντεύει.

Έβγαλε φτερά η καρδιά μου

να πετάξει μακριά.

Σε θάλασσες,βουνά να ζήσει

να’χει φίλους τα πουλιά.

Μάνα της μια γερακίνα

και πατέρα τα στοιχειά,

τους καϊμούς πίσω ν’αφήσει

και ανάμνηση καμμιά.

Άνεμος να φτερουγίζει

στα πελάγη τα βαθιά,

γαλανό να πλημμυρίζει

να ξεπλένει την καρδιά.

Μια φωτιά σε μια ευχή,

ένα καντήλι  άσβηστο…

κάπου βυζαίνει μια ψυχή

να καταλάβει τ’άδικο.

Ήλιος κρυμμένος,

θεός σκυμμένος…

ο πόνος δίχως όνομα

στην προσμονή του τάφου.

Σε πόθους μόνιμους

κροτάλισμα θανάτου…

μάτια κλεισμένα κι’ο θεός

που ανέχτηκε τους σκάρτους…

Θύματα δίχως όνομα,

ποιος άλλωστε λογιάζει;

με αίμα ξεπλαίνει η οργή

του δαίμονα το χάδι.

Θαρρώ πως άκουσα

τα σύννεφα να τραγουδάνε,

θαρρώ πως είδα

τις θάλασσες να τα χαϊδεύουν,

βιολιά τα χέρια των θεών,

νεράϊδες να χωρεύουν.

Θαρρώ πως είδα να κλαίει το φεγγάρι…

κι’ασημόφεγγες γοργόνες

να πίνουνε το δάκρυ.

Τ’αγέρι να γνέφει

ζηλευτά τα άγνωστα τα μέρη.

Θαρρώ πως άκουσα και την φώνη του γλάρου

να καλεί το λατρευτό του ταίρι.

Φωνάζεις πάλι στο σκοτάδι,

ν’ακούσει τ’άδειο το κορμί,

κλωνάρια που’χασαν τα άνθη

κλάμα που ψάχνει μια ψυχή.

Ανήσυχα γλιστράει η νύχτα,

νερό ζητάει μια πηγή,

χέρια ζητάνε τον θεό τους,

σκουλίκια γέμισε η γη.

Σβήνει στα χείλη η πνοή σου,

η μοίρα κλαίει ορφανή

και ο θεός ζητάει τον θεό του…

κί η νύχτα ψάχνει να κρυφτεί.

Σημάδι έμεινε στη λάσπη

το πέρασμα από τη γη,

βήματα ακούγονται ακόμα…

όλα σε δανεική στιγμή.

Φίλε μου πόντικα,

μην μου φας το ψωμί σήμερα

όσο θα λείπω.

Γιατί ξέρω ότι θα έχω μεγάλη πείνα

όταν γυρίσω.

Φίλε μου πόντικα

και τα καλά μου ρούχα…

μην τα μασουλήσεις,

για δεν έχω άλλα κι’είναι δανεικά.

Σαν ψάξω για δουλειά

πρέπει να τα’χω καλά

για να τα φορέσω.

Φίλε μου πόντικα,

άμα όμως πεινάσεις πάρα πολύ,

τότε σ’αφήνω να δαγκάσεις λίγο…

αλλά τον νου σου!

μην παρασυρθείς…

πρέπει και’γω να φάω…

Και που’σαι πόντικα,

άμα θες λίγο από τα ρούχα μου

να μασουλήσεις,

μασούλα από τα μέσα…

ώστε να μην φαίνεται

σαν χρειαστεί να τα φορέσω.

Αυτά που λες πόντικα

και σε παρακαλώ μην φύγεις…

γιατί μετά θα μείνω μόνος

και δεν θα’χω να μοιράσω τίποτα.