Χθες ήταν όνειρο

λουσμένο μεσ’τα σύννεφα.

Γαλάζιο φεγγάρι

που βάψαμε τους στοίχους μας.

Χέρια απλωμένα παιδικά

μας δίνουνε τα δώρα…

εκεί που κελαϊδούν

τα περσινά τα χελιδόνια…

Ποιος δεν ζήλεψε για να πετάξει;

Αέρινα την γη μας να κοιτάξει…

Την μοναξιά του κόσμου να ξεχάσει.

Ένα γλυκό φιλί

σημάδι στον καθρέφτη…

και μια συγνώμη της ψυχής

ν’αγγίξει ότι έχεις.

Των φύλλων το κελαϊδημα…

των θαλασσών το δείλι,

του έρωτα το άνθισμα,

όλα κραυγή στη μνήμη.

Κάθε πρωί τον καρτερώ

τον ήλιο τον δικό μου,

κάθε πρωί κι ο στεναγμός

ξυπνάει τον καϊμό μου.

Κάθε φεγγάρι υπομονή

να βρω τον άνθρωπο μου,

μα κάθε που’ρχεται η αυγή

ξυπνάει τ’όνειρο μου.

Παιδί του ήλιου είμαι και’γω

της θάλασσας αδέρφη,

εδώ που έκλαψε ο Χριστός

για’μένα πάντα βρέχει.

Με ένα μολύβι και χαρτί

ήλιους θα ζωγραφίσω,

να ζεστάνω την ψυχή

γιά να μπορώ νά ζήσω.

Καράβι δεμένο,

μουράγιο δακρυσμένο…

Πανιά ξεσκισμένα,

κατάρτια ριμαγμένα…

Γλάροι μαστόροι,

Δελφίνια βοηθοί…

Κι’αράχνες υφαίνουν

πανιά απ’την αρχή…

Το κύμα γλυκαίνει,

γλιστρά στη σιωπή…

ρωτά για να μάθει

το καράβι αν ζει…

Λιμάνια φυλάνε

ντόκους κενούς…

κι’αυτά περιμένουν

καινούριους καιρούς…

Πόσες νύχτες γλιστράνε

μεσ’την σιωπή…

Τέσσερις τοίχοι

για να ξεπλύνουν το μυαλό

και τα κεριά τρεμοπαίζουν.

Μαζί με τις αναμνήσεις

που γλιτώσαν από την λύτρωση.

Αλυσίδα σπασμένη

όσα ενώνουν τους δύο κόσμους,

του μυαλού και της καρδιάς.

Γι’αυτό έπαψα να κοιτάζω τα αστέρια

γιατί μου θυμίζουν αστροναύτες.

Έπαψα να κοιτω τα λουλούδια,

μου θυμίζουν μόνο γλάστρες.

Και της μουσικής οι ήχοι

μου θυμίζουν μόνο μπάντες.

Είδα και ένα άνθος κατάμορφο

πάνω στην αγκαθιά

και σε θυμηθηκα.

Το αίμα σου πάνω στην άμμο

σημάδια της ψυχής…

κόκκοι θολοί στην κόκκινη την κόλλα,

που τα ενώνει για μια ζωή.

Στην αρχοντιά σου νιέ

τίποτα δεν ανήκει.

Μόνο λίγα ψίχουλα άμμου

μεσ’τα μάτια σου,για

να μην δεις την νίκη.

Και τραγουδάς στερνέ μου νιέ…

ναι,τραγουδάς τα στερνά

που λιάζονται κάτω άπο σύννεφα σκοτεινά…

στην υγρή αυλή του κόσμου.

Τόσο νιός και μυρίζεις κιόλας ουρανό…

τόσο νιός και το κορμί σου θυμίζει σταυρό…

Σου’χα πει,καλώς ήρθες στον κόσμο μου

και τώρα, όλα κοφτερό μαχαίρι.

Κι’είναι και’κείνο το νανούρισμα

Που τρέχει ακόμα να σε βρει…

Μα οι φτερούγες του τσακίσανε…

και στέκει μόνο του και καρτερεί.

Θαρρώ πως άκουσα

τα σύννεφα να τραγουδάνε.

Θαρρώ πως είδα τις

θάλασσες να τα χαϊδεύουν.

Βιολιά τα χέρια των θεών,

νεράϊδες να χορεύουν.

Θαρρώ πως είδα να κλάιει το φεγγάρι

κι’ασημόφεγγες γοργόνες

να πίνουνε το δάκρυ.

Τα’αγέρι να γνέφει ζηλευτά,

τα άγνωστα τα μέρη.

Θαρρώ πως άκουσα και τη φωνή του γλάρου

να καλεί το λατρευτό του ταίρι.

Βαρέθηκα να κόβω

από το δέντρο που άφησαν

οι γεννιές για βιός μου,

να τσαλαπατώ τα όνειρα

των διπλανών μου.

Βαρέθηκα το άρωμα

της δυστυχίας που καλύπτει

ακόμα κι’αυτό της άνοιξης.

Βαρέθηκα να ανηφορίζω

κατηφόρες,

ποιος μου διάλεξε

ανάποδα να πάω,

κι αυτές οι λακούβες,

λες και με γνωρίζουνε

κι’όλο με χαιρετάνε.

Πως φοβάμαι

τούτη δω τη νύχτα,

δεν τελειώνει πουθενά.

Σκιάχτρα γέμισαν οι δρόμοι

και πουλιά νεκρά.

Μίλα μου λίγο πάλι

για τα ωράια δειλινά,

τότε που μύριζε η ελπίδα

που ζούσαν τα πουλιά.

Μίλα μου για τα βραδάκια

στην φτωχή τη γειτονιά,

μίλα μου για την αγάπη,

για τ’αστέρια τα χρυσά.

Μίλα μου για τ’ακρογυάλια,

για του φεγγαριού το φως,

τ’ασημένια καλοκαίρια,

για του έρωτα τον ερχομό.

Πως την φοβάμαι

τούτη δω τη νύχτα,

μίλα μου για τα παλιά,

τα νησιά τα πελαγίσια,

τα καράβια στ’ανοιχτά.

Ψάχνω μες’την καταιγίδα,

το καράβι μου γυρτό,

πλώρη πρύμνη είναι πνιγμένες.

Δεν αργώ για τον βυθό.

Σαν γοργόνα τ’Αλεξάνδρου

είναι αυτή μες’τον αφρό.

Άδικα προσεύχεσαι κυρά μου

δεν αργώ για τον βυθό.

Τρίζουν όλα μεσ’την νύχτα,

στου βοριά την προσταγή,

στεριανοί μου αγαπημένοι,

κλαιν φεγγάρια,κλαιν κι’οι γιοί.

Σβήσαν όλα τα λιχνάρια,

η αλμύρα με καλεί,

θάλασσα μου αγαπημένη

χάρισμα σου η στιγμή.

Τρεμοσβήνουνε τα’αστέρια

κι’η γοργόνα προσπαθεί,

όμως μου’γραψε η μοίρα…

το νησί δεν θα το δεις.

Απόψε θέλει το τραγούδι

να του γεννήσουμε γιορτή,

στ’άρωμα των αστεριών

να του μεθύσουμε την γη.

Απόψε θέλει το τραγούδι

να πιεί,να ερωτευτεί,

μεσ’το φως του φεγγαριού

σε θάλασσες να βγει.

Να μεθύσουν και τ’αστέρια

να κατεβούν μαζί,

πιαστείται απ’τα χέρια

γιορτάστε την ζωή.

Απόψε θέλει το τραγούδι

στο σώμα μας να μπει,

να πιεί και να χορέψει

να βρει να ερωτευτεί.