Φώτα σκορπάνε τις ψυχές,

σάλπιγγες τις καλούνε,

κάποιοι κινούνται σαν σκιές,

βολεύει θα σου πούνε.

Δρόμοι ανοίγουν με  σπαθιά

οι νικητές θα πούνε

και κάποιοι με τα βογκητά

αέρα νοσταλγούνε.

Πάρτε όλοι τα σπαθιά

να δουν ότι μπορούμε.

Σε ποιο γαλάζιο κάθεσαι;

που βρήκες την αλήθεια;

και βγαίνουνε τα όνειρα

και ομορφαίνει η νύχτα.

Την θλίψη που μου άφησες

θα πάρω να με φέρει,

εκεί που ενώνουνε ο ουρανός κι’η γη,

εκει που βγάζουνε φτερά οι αγγέλοι.

Στείλε ένα δάκρυ τ’ουρανού

σημάδι να το βάλω,

να βρω τον δρόμο που’ρχεται

να μπω μεσ’το γαλάζιο.

Κόκκινη μου πεταλούδα,

στον ήλιο γίνεσαι πορτοκαλιά.

Πετάς επάνω στα τραγούδια

κι’έτσι μπορείς και μου μιλάς.

Γεμάτη φλόγα μοναξιά

πέτα τη φωτιά ψηλά.

Να φωτίσουν μονοπάτια

να βρω τον δρόμο μου ξανά.

Κόκκινη μου πεταλούδα,

κρυστάλινη μου ομορφιά,

έχω χαθεί στον δρόμο

κι’η μοναξιά μου με πονά.

Κόκκινη μου πεταλούδα

στον ήλιο γίνεσαι πορτοκαλιά,

στα πόδια σου προσφέρουνε λουλούδια

μα εσύ εκεί…στο όνειρο κοιτάς ψηλά.

Πέτρινο ξεκίνημα

κάθε που ξημερώνει

και δεν λαλούν οι πετεινοί…

δεν γελά ο ήλιος…

Κάπου κρυφά ακούγονται,

αναστημένες μέρες…

πόρτες που αργοκλείνουνε,

οι πόθοι που μας καίνε.

Απέραντος μένει ο καϊμός

στο γκρίζο της ζωής μας,

στο γκρίζο του ονείρου μας,

σ’αυτά που δεν θα δούμε.

Από την γέννα ορφανοί

μας πέτρωσε το κλάμα…

ζωές που δεν ανθήσανε

θα τριγυρνούν αιώνια.

Ψεύτης καθρέφτης

κι’ο δρόμος κλειστός.

Φιγούρα που σβήνει

ο κόσμος αυτός.

Αδέσποτες ώρες

γεννάν ενοχές.

Κάποιοι κρυμμένοι

μένουν σκιές.

Αέρας σφυρίζει

τα φύλλα νεκρά.

Σημάδια που μένουν

αυτά της σκιάς.

Το μήνυμα που έγραψες

στους δανεικούς τους τοίχους

όλοι το προσπεράσαμε.

Μεσ’το χαμό της πόλης

καμένα ειπωμένα

και στην μπογιά που στάζει

τα χέρια ξεπλυμένα.

Ένα καράβι μάρτυρες

φυσάνε τα πανιά του,

μα στέρεψε η θάλασσα,

χαρά στη λεβεντιά τους.

Στα μάτια που μας βάλανε

νεόκτιστα τα τείχη,

σοβατισμένη η μπογιά,

το μήνυμα μας λείπει.

Πληγωμένο μου αγόρι,

άγγελε μελαχρινέ,

μονάχος στέκεσαι, πιωμένος

απ’τη μοίρα προδομένος.

Έρωτα της νύχτας

κράτα τα φώτα της αυγής,

γειάνε την πληγή στο παλικάρι

να πετάξει ως το φεγγάρι.

Να γίνει άνεμος της νύχτας,

να βγάλει ασημιά φτερά,

απ’τα δάκρυα της πίκρας

να πετάξει μακριά.

Αχ, και να’μουν το φεγγάρι,

αχ, και να’μουν η νυχτιά,

να ’βρισκα το πληγωμένο παλικάρι

και να το ’παιρνα αγκαλιά.

Τι κι’αν δέν είδες

τον θάνατο του ποιητή…

τον είδε αυτός

και έγραψε για’σένα.

Τριάντα κάτι,χρυσά κεράκια

απ΄το χάρο αναμμένα.

Το γεννημένο δάκρυ

Θα μείνει αιώνια,

μια στη βροχή

και μια στο χώμα.

Βουβή στιγμή

σε ραγισμένα στήθια…

σκοτάδι απόλυτο…

κι’ο ποιητής σιώπησε.

Τόσα σπασμένα κατάρτια

στον ωκεανό βορά,

έρμαια τόσα καράβια

που μείναν στα ανοιχτά.

Τόσες προσευχές χαμένες

που’ψαχναν για τον θεό,

φλογέρα χαμένη στο δάσος

παίζει για τον λυτρωμό.

Μια ζηλευτή παρθενιά

στον αμέτρητο τον χρόνο,

μετρά τα φύλλα τα ξερά

να ξεχαστεί ο πόνος.

Αστέρια που πέφτουνε τη νύχτα

ψυχές που γυρίζουνε ξανά,

το δάκρυ που στάζει ακόμα,

σημάδι καινούριας χαράς

Γη βαμμένη μ’αίμα,

γη πληρωμένη για’μένα,

για λίπασμα κορμιά ανδρειωμένα.

Κραυγές ηρώων ακούγονται ακόμα…

Αφουγκράσου το τιμημένο χώμα.