Μόνος μου θα βαδίζω

Μόνος μου θα βαδίζω
μέχρι να ερωτευτώ
τα όμορφα γαλάζια μάτια
του θανάτου…

Όχι αυτόν τον θάνατο
που εσείς μου δείξατε
γιατί τον φοβηθήκατε…

Όχι αυτόν τον θάνατο
που θνητά τον κλαίτε…

Όχι αυτόν τον θάνατο
που τόσο φθηνά
στην γη περιπλανιέται…

Μόνος μου θα βαδίζω
γιατί ξέρω ότι τελικά θα νικήσω.

Και αυτόν τον θάνατο
που εσείς μου δείξατε

εγώ ποτέ δεν θα τον συναντήσω.

Continue Reading

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Την φιλοσοφία την έσωσαν
οι ποιητές αλλά ήταν
πολύ βαριά και πνίγηκαν
μαζί της.

Απ΄ τα πνιγμένα λοιπόν
μην ζητάς ανάσες.

Απλά σήκωσε το ποτήρι
και πιες στην υγειά σου
κοιτώντας το φεγγάρι.

Κι όσα δεν κατάλαβες
περπατώντας με την μοναξιά σου
μην σε βιάζει καθόλου
το σύμπαν σε άκουσε!!!

Εσύ απλά περπάτα.

Continue Reading

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Είσαι αιωνιότητα
το ζω.

Κλαίω,
όχι από δίψα
αλλά από λαχτάρα.

Θέλω να το ζήσω,
θέλω να το κρατήσω
στα ψηλά, του
κόσμου τα βουνά.

Μένω βουβός στη στιγμή
και σου ζητώ
αυτής της οικουμένης
την υψηλή την πύλη
σφιχτά να την κρατάς.

Δώσε μου για λίγο
την εικόνα.

Αυτήν που έχασα
όλα αυτά τα χρόνια.

Δώσε μου για λίγο
την σφεντόνα
να πετύχω,
αυτό που μου σπατάλησε
όλα μου τα χρόνια.

Continue Reading

ΤΟ ΚΕΡΙ

Άναψα πάλι το κερί.

Έτσι, για να μην νιώθω μόνος,

μ’ απόψε και το κρασί θαρρείς

πως το’πιασε ο πόνος.

Μου’παν πως το’χει η ξενιτιά…

θα ξεχαστείς στα χρόνια…

μα εγώ θυμάμαι θάλασσα,

το γαλανό το χρώμα.

Μου’παν θ’αποκοιμηθείς

και δεν θα νιώθεις μόνος…

μ’ ακόμα και στα όνειρα

με πιάνει ο ίδιος πόνος.

Όμως, καίει το κερί

κι’έχω την συντροφιά του…

Χωρίς πατρίδα να νοιαστεί…

Χωρίς να πει τα βάσανά του.

Continue Reading

Τ’ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Αυτό ήταν της ζωής

τ’ατέλειωτο ταξίδι.

Κι’όποιος προσκύνησε πολύ

να κλάψει δεν προφταίνει.

Ψάξε να βρεις κι’ εκείνον τον μπεκρή

που διάβαζε τα μάτια

και σου’χε πει πως μια βραδιά

θα κλάψεις για τα νιάτα.

Ψάξε να βρεις και τους εχθρούς

που σ’έκαναν να κλάψεις,

πεσ’τους πως έκαναν καλά

και δεν θα τους ξεχάσεις

Ψάξε να βρεις και την μαμή,

που άκουσε το πρώτο σου το κλάμα

και ζήτα πάλι εάν μπορεί

  να κάνει αυτό το θαύμα.

Continue Reading

ΜΑΚΡΥΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ

Συνέλαβα τα μάτια μου

που προσπαθούσαν να μετρήσουν

το ύψος του γολγοθά μου…

Όμως την κορυφή την έκρυβαν

τα σύννεφα και στους πρόποδες

είχε καθίσει να ξαποστάσει η ομίχλη…

Ρώτησα την σκιά μου,

ευτυχώς δεν μου απάντησε…

Άπλωσα να σου πιάσω το χέρι

μα γελάστηκα ,ήταν το κλαδί…

Τρόμαξα και τα πουλιά.

Αλήθεια,πόσο ζηλεύω τα πουλιά…

Ανοίγουν τα φτερά τους και χάνονται.

Ανεβήκαμε στην βάρκα για ελπίδα…

κι’αφήσαμε τον άνεμο

να μας χαϊδεύει.

Κι’άπλωσα να σ’αγκαλιάσω

για να’ ρθει πιο νωρίς η άνοιξη…

Όμως η ομίχλη ήταν εκεί…

Σε έχασα…

Κι’έγινα ταξιδευτής…

έψαξα να βρω την ανατολή…

Μακρύς ο δρόμος!

Continue Reading

ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ

Τραπέζια πολλά εστρώθηκαν

χάρη στην νύφη μας  – στα κάλλη-.

Από τα πέρατα γαμπροί εμαζεύτηκαν,

μάχες να δώσουνε ποιος θα την πάρει.

Πολλά τα πορφυρά, τα φιλντισένια , τα φλουριά

ταγμένα όλα για στεφάνι

κι η νύφη καθισμένη στη γωνιά,

του Κάσσανδρου η κόρη το καμάρι.

Κι εστήθηκαν αγώνες φοβεροί,

Κέλτες, Ρωμαίοι, Τούρκοι και Βούλγαροι μαζί.

Χρόνια και αιώνες βαστούσε το κακό,

ώσπου μαντάτα ήρθαν των θεών.

Θεσσαλονίκη ποτέ δε θα δοθείς,

κανείς, ποτέ δεν θα σε πάρει,

ούτε τα πλούτη όλης της γης

δε φτάνουν για στεφάνι.

Θεσσαλονίκη φάρε γενεών,

τα γαλανόλευκα να βάλεις

κι απ’ το χρυσό των αστεριών

να φτιάξεις το στεφάνι.

Continue Reading

ΣΚΥMΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Σκυμμένοι μου άνθρωποι…

της γης μας είστε οι πρώτοι,

ποιο δρόμο να διαβώ

να μην σας ξαναδώ.

Τόσοι σκυμμένοι σκλάβοι

του σκότους εργολάβοι…

δεν θέλω να’μαι εδώ

σαν μάρτυρας να ζω.

Θέλω να είμαι μόνος

τον δρόμο να διαβώ,

σκυμμένοι μου άνθρωποι

να μην σας ξαναδώ.

Σαν ξεχασμένος γητευτής

της θάλασσας και της βροχής,

σαν φύλακας της σιωπής

σε σκουριασμένο φάρο.

Continue Reading

ΦΥΛΑΚΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΕΤΟ

Τον αετό φυλάκισαν,

του σπάσαν τα φτερά,

μα όσα κι’αν του ζήλεψαν

θα μείνουν μυστικά…

Φυλάκισαν τον αετό

και τα βουνά βουρκώσαν,

του ζήλεψαν την λεβεντιά

γι’αυτό και τον σκοτώσαν…

Αχ, αετέ μου βασιλιά…

πέτα,πέτα εκεί ψηλά.

Δεν πιάσανε τον αετό

κι’ ούτε τον σκοτώσαν…

εκεί ψηλά και σήμερα πετά,

εκεί ψηλά τα μυστικά κρατά…

Αχ, αετέ μου βασιλιά…

μην κατεβαίνεις χαμηλά.

Continue Reading

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ

Ποιος τον φαρμάκωσε τον νέο
και κλαίει τόσο νωρίς
για τη ζωή…

ακόμα δεν μεσημέριασε…

Πρέπει να βρούμε
αυτούς που κρατούν τα φαρμακεύματα…

Αυτοί πρέπει να ξέρουν…

Πρέπει να βρούμε
αυτούς που τα πωλούν.

Για το χρήμα μπορεί
κάποιος πολλά να κάνει.

Ίσως να βρούμε
κι’αυτούς που τα φυτεύουν…

γιατί κι’αυτοί γέροι είναι
κι’ίσως τα φύτεψαν σε λάθος μέρη…

Ίσως να βρούμε κι’αυτούς
που τους σπόρους είχαν μαζεμένους.

Που τους είχαν φυλαγμένους;

Τι θα κάνουμε τώρα
με τον φαρμακωμένο νέο;

Ίσως τον θάψουμε πιο νωρίς
να μην πονάει.

Ίσως να του κόψουμε το κεφάλι
δεν θα θυμάται τίποτα…

Ή να τον φαρμακώσουμε πιο πολύ
γιατί σιγά σιγά θα συνηθίσει…

Ή να τον πείσουμε
πως δικό του ήταν το λάθος…

Γιατί αυτός έκατσε
για να τον φαρμακώσουν…

Continue Reading
1 2 3 6