Μια φωτιά σε μια ευχή,

ένα καντήλι  άσβηστο…

κάπου βυζαίνει μια ψυχή

να καταλάβει τ’άδικο.

Ήλιος κρυμμένος,

θεός σκυμμένος…

ο πόνος δίχως όνομα

στην προσμονή του τάφου.

Σε πόθους μόνιμους

κροτάλισμα θανάτου…

μάτια κλεισμένα κι’ο θεός

που ανέχτηκε τους σκάρτους…

Θύματα δίχως όνομα,

ποιος άλλωστε λογιάζει;

με αίμα ξεπλαίνει η οργή

του δαίμονα το χάδι.