Τόσα σπασμένα κατάρτια

στον ωκεανό βορά,

έρμαια τόσα καράβια

που μείναν στα ανοιχτά.

Τόσες προσευχές χαμένες

που’ψαχναν για τον θεό,

φλογέρα χαμένη στο δάσος

παίζει για τον λυτρωμό.

Μια ζηλευτή παρθενιά

στον αμέτρητο τον χρόνο,

μετρά τα φύλλα τα ξερά

να ξεχαστεί ο πόνος.

Αστέρια που πέφτουνε τη νύχτα

ψυχές που γυρίζουνε ξανά,

το δάκρυ που στάζει ακόμα,

σημάδι καινούριας χαράς